Nagoya1

05/04/2015

Meiko Chuo brug

Terug waren we er als de kippen bij om aan het ontbijtbuffet aan te schuiven en tegen 08:00u zaten we al terug op de bus. Kitamura, zijn broer en de andere leraar waren al present. Chapeau voor de chauffeur, hoor. Eerst door de ochtendspits van de stad. Ondanks de honderd duizenden voertuigen was het toch vlot rijden. Vergis je niet, zoals hier was ieder gepresseerd om op het werk te zijn, doch ieder respecteerde de regels in verband met voorrang, invoegen, lichten en aanwijzingen. Alles verliep als fijn zand door een trechter, gestaag. Een contrast met dat hoekig en houterig bot verkeer in onze Belgische steden. Eenmaal buiten de stad verbreedde de baan naar een autosnelweg. Deze bracht ons door het havendistrict langs een mastodont van een brug. Er zijn er zo 3 achter elkaar die de industrie-haven-stad verbinden, maar deze waar we overreden was er wel eentje om U tegen te zeggen. De Meiko Chuo brug is 1.170 meter lang met een hoofdoverspanning van 590 meter. Het is de grootste van de drie bruggen. De brugpylonen zijn 195 meter hoog en de brug zelf telt 2x3 rijstroken. Deze dragen zo een 79.000 voertuigen per etmaal. Straf eh!

Eenmaal de industrie zone gepasseerd werden de wegen steeds landelijker. Mie is een Japanse prefectuur in de Kansai-regio op Honshu tegen Nagoya en ergens tussen die velden en bomen ligt een kleine begraafplaats, daar moesten we zijn. Toen we na veel kronkelen en draaien bij de begraafplaats aankwamen werd het bijna een circustoer voor de chauffeur, om zijn bus binnen de landbouwwegeltjes te houden. Elf jaar geleden bezweek Shigenori Iwagaki aan de gevolgen van kanker. Hij was een zeer begenadigd aikido leraar en vooral een supervriend. Door hem leerde we de fijne kantjes van Japan kennen. Wanneer hij hier in België verbleef, ruilde we van kennis door hem ook heel ons land te laten ervaren. Het werden steeds vrolijke, educatieve en culinaire uitstappen.
De opbouw van een grafsteen zegt veel over de persoon die er begraven ligt. Gewone mensen hebben één of twee  aan stenen boven elkaar. Bij Iwagaki stonden er 4 stenen boven elkaar. Het aantal geeft niet de rijkdom van iemand aan, wel hoe belangrijk hij is geweest voor de samenleving. Dit zie je ook op de foto aan de steen die dwars naast zijn graf staat met Japanse letters in gekerfd. Daarop staat het: zijn levens verhaal.

Een ander opmerkelijk feit is dat Iwagaki shintoïsch van geloof was doch zoals bijna iedereen in Japan Boeddhistisch begraven werd. Het boeddhistische ritueel aan het graf is, dat men het graf reinigt eerst door water over de steen te gieten of deze bewieroken en dan tot de overledene bid. Men moet niet tot het shintoïsme of boeddhisme behoren om dit te doen, men is hier zeer tolerant in. Ieder bid in zijn eigen geloof, zolang je de overledenen maar een goed hart toedraagt.

Een andere curiositeit is dat men soms in de dood een andere naam krijgt. Je kan dit aan een boeddhistische monnik vragen. De monnik leert dan over jouw leven en maakt vervolgens een naam die deze totaal weergeeft. Zo wanneer ze je naam uitspreken in het rijk hierna, men meteen hoort wat en wie je bent geweest in je vorig leven. Wel niet gemakkelijk om een graf te zoeken als men dit niet weet. Nadat iedereen die Iwagki gekend heeft zijn groet had brachten, na vele momenten van stilte, vervolgden we onze weg. Het voelde echt goed om hem nog eens terug te zien.

NAGOYA

Bij aankomst in het “Best Western hotel” in Nagoya stonden al 2 oude vrienden ons op te wachten. Kitamura en zijn broer, oud leerlingen van Iwagaki sensei, verwelkomden ons met open armen. Beiden wat vermagerd en een dagje ouder geworden, hadden ons geïnviteerd om mee te trainen in hun dojo. Kitamura zelf geeft, om gezondheidsproblemen, geen les meer, maar hij introduceerde ons bij de leraars die nu zijn plaats hadden ingenomen. Met veel plezier namen we de invitatie tot het meetrainen bij hen aan en de volgende twee uren werd er weer eens deftig ingevlogen. Elke leraar gaf een halfuurtje les zodat we de verschillende Japanse instructeurs leerden kennen. Onze meester nam dan de apotheose van de les voor zijn rekening. Het was echt Fun. Na de les werd er dan vlug aangekleed want naar goede gewoonte stond er een verbroederingdinnertje op de letterlijke en figuurlijke menu. Een Japanees restaurant werd afgehuurd. Een heildronk werd gebracht en voor de volgende twee uur kregen we de ene na de andere Japanse delicatesse voorgeschoteld. Engels was de voertaal maar hier en daar werd er al een terug woordje in het Japans gesproken of leerden wij hen Vlaams. Twee uur later, toen alles uit en op was, namen we enthousiast en met een bol buikje afscheid. Vlug naar het hotel want de volgende dag zouden we, met de groep van Kitamura een deel van Nagoya bezichtigen.

TOKYO naar NOGOYA

Tokyo skyline

Het uitzicht van Tokyo werd in grote mate bepaald door zijn geschiedenis. In de recente geschiedenis is de metropool tot twee keer toe in een ruïne veranderd. De eerste keer in 1923 ten gevolge van de Kanto-aardbeving en later ten gevolge van de bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hierdoor is het stadsgezicht van Tokio heel modern en eigentijds en zijn oudere gebouwen zeldzaam. Van uit de toren verdieping van het Tokyo Metropolitan Government Building hadden we dan ook een mooi ver zicht van de stad.

Eindelijk……

Een andere specialiteiten van Japan is hun culinaire creaties aan kleuren en smaken. Groeten, vis , vlees, bloemen of deeg worden zo met elkaar vermengd en neergelegd, dat men een schilderij van smaken en tinten verkrijgt, voor elk wat wils, van elk wat wils. Met twee eetstokjes neem men dan, met een beetje training van de vingers, zoals een musje wippend van kruimel naar kruimel, van alles een beetje tot je buikje ronden en vol is. Een lust voor het oog en een wel behagen voor de maag.

‘S avonds vlogen we, sporttas gevuld met Aiki-gi en hakama terug naar de Humbo dojo. Zoals beloofd was het Dochu die les gaf. Dochu is de titel die je krijgt als opvolger van de grondlegger van aikido, Morihei Ueshiba.   Moriteru Ueshiba  is zijn kleinzoon en op dit ogenblik het hoofd van de aikido. Naar goede gewoonte was de les weer een verrijking van ons kunnen. Zowel voor de jongeren van de groep als voor ons, de doorgewinterde trainers. Na de les nam mijn Pa afscheid van Dochu, die wat nagebleven was om ons uit te zwaaien. Op de terugweg naar de hotel gonsde het van grappen en met een glimlach gingen we slapen . De volgende ochtend zou het zeeeer vroeg vertrekken worden!

03/04/2015

De volgende morgen zaten we al om 07:00u klaar aan het ontbijt. Koffers gepakt en een volle plaat met een mengeling van Europees en Japannees maal. Koffiekoeken, fruitsap, worst, spek, eieren, noedels met groenten, myso-soep, ananas , boter, confituur en een grote tas koffie. Buik goed volgepropt. Op naar het station.

De Shinkansen is een netwerk van hogesnelheidslijnen in Japan, waarop de beroemde kogeltreinen (Japanse hogesnelheidstreinen) rijden. De benaming Shinkansen betekent letterlijk "Nieuwe lijn". De naam duidt dus de spoorlijn aan en niet de trein zelf. De benaming "kogeltrein" (Engels: bullet train) is in het Westen uitgevonden, vanwege de kogelvormige neus van de eerste versie. De naam wordt nu meestal geassocieerd met de snelheid. De Shinkansen staat internationaal bekend om de stiptheid waarmee de dienstregeling wordt uitgevoerd. De vertraging per jaar wordt gemeten in seconden!!

Hier kan onze NMBS wel degelijk een punt aanzuigen, zo groot als de Mont Blanc hoor.  

Nagoya is de vierde stad van Japan met bijna 2,26 miljoen inwoners (medio 2009) op 326,43 km². De stad is de hoofdstad van de prefectuur Aichi. De stad is gelegen in het midden van het eiland Honshu, en is daarmee een belangrijk knooppunt tussen oost- en west-Japan. Nagoya omvat een oppervlak van 326 km² op relatief vlak land nabij de zee en nabij de bergen. In 1610 verhuisde Tokugawa Ieyasu de hoofdstad van de provincie Owari van Kiyosu naar de meer strategische, zeven kilometer verderop gelegen locatie van het hedendaagse Nagoya. De stad werd de meest welvarende stad onder bewind van de Tokugawa dynastie in de Edo-periode.