Nagoya1

05/04/2015

Meiko Chuo brug

Terug waren we er als de kippen bij om aan het ontbijtbuffet aan te schuiven en tegen 08:00u zaten we al terug op de bus. Kitamura, zijn broer en de andere leraar waren al present. Chapeau voor de chauffeur, hoor. Eerst door de ochtendspits van de stad. Ondanks de honderd duizenden voertuigen was het toch vlot rijden. Vergis je niet, zoals hier was ieder gepresseerd om op het werk te zijn, doch ieder respecteerde de regels in verband met voorrang, invoegen, lichten en aanwijzingen. Alles verliep als fijn zand door een trechter, gestaag. Een contrast met dat hoekig en houterig bot verkeer in onze Belgische steden. Eenmaal buiten de stad verbreedde de baan naar een autosnelweg. Deze bracht ons door het havendistrict langs een mastodont van een brug. Er zijn er zo 3 achter elkaar die de industrie-haven-stad verbinden, maar deze waar we overreden was er wel eentje om U tegen te zeggen. De Meiko Chuo brug is 1.170 meter lang met een hoofdoverspanning van 590 meter. Het is de grootste van de drie bruggen. De brugpylonen zijn 195 meter hoog en de brug zelf telt 2x3 rijstroken. Deze dragen zo een 79.000 voertuigen per etmaal. Straf eh!

Eenmaal de industrie zone gepasseerd werden de wegen steeds landelijker. Mie is een Japanse prefectuur in de Kansai-regio op Honshu tegen Nagoya en ergens tussen die velden en bomen ligt een kleine begraafplaats, daar moesten we zijn. Toen we na veel kronkelen en draaien bij de begraafplaats aankwamen werd het bijna een circustoer voor de chauffeur, om zijn bus binnen de landbouwwegeltjes te houden. Elf jaar geleden bezweek Shigenori Iwagaki aan de gevolgen van kanker. Hij was een zeer begenadigd aikido leraar en vooral een supervriend. Door hem leerde we de fijne kantjes van Japan kennen. Wanneer hij hier in België verbleef, ruilde we van kennis door hem ook heel ons land te laten ervaren. Het werden steeds vrolijke, educatieve en culinaire uitstappen.
De opbouw van een grafsteen zegt veel over de persoon die er begraven ligt. Gewone mensen hebben één of twee  aan stenen boven elkaar. Bij Iwagaki stonden er 4 stenen boven elkaar. Het aantal geeft niet de rijkdom van iemand aan, wel hoe belangrijk hij is geweest voor de samenleving. Dit zie je ook op de foto aan de steen die dwars naast zijn graf staat met Japanse letters in gekerfd. Daarop staat het: zijn levens verhaal.

Een ander opmerkelijk feit is dat Iwagaki shintoïsch van geloof was doch zoals bijna iedereen in Japan Boeddhistisch begraven werd. Het boeddhistische ritueel aan het graf is, dat men het graf reinigt eerst door water over de steen te gieten of deze bewieroken en dan tot de overledene bid. Men moet niet tot het shintoïsme of boeddhisme behoren om dit te doen, men is hier zeer tolerant in. Ieder bid in zijn eigen geloof, zolang je de overledenen maar een goed hart toedraagt.

Een andere curiositeit is dat men soms in de dood een andere naam krijgt. Je kan dit aan een boeddhistische monnik vragen. De monnik leert dan over jouw leven en maakt vervolgens een naam die deze totaal weergeeft. Zo wanneer ze je naam uitspreken in het rijk hierna, men meteen hoort wat en wie je bent geweest in je vorig leven. Wel niet gemakkelijk om een graf te zoeken als men dit niet weet. Nadat iedereen die Iwagki gekend heeft zijn groet had brachten, na vele momenten van stilte, vervolgden we onze weg. Het voelde echt goed om hem nog eens terug te zien.